Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

"Η Σιωπή" Δοκιμάζοντας τα σιωπηλά μας όρια




Είναι φορές που η σιωπή μας αποκαλύπτει πολλά περισσότερα απο όλες μαζι τις αμφίδρομες μορφές επικοινωνίας. Καθώς βρίσκεσαι με ένα αγαπημένο σου άτομο (ο σκύλος αν και το πιο αγαπημένο σου ον, δεν μετράει στο συγκεκριμένο παράδειγμα) νοιώθεις οτι τόσα έχεις να πεις μα λύση δεν βγαίνει. Έρχεται μια στιγμή ηρεμίας, ενός απάνεμου διαλόγου, όπου το σώμα η αύρα, το βλέμμα παίρνουν τα ηνία και καθαρίζουν την αυρα σου απο όλα τα συσσωρευμένα βάρη.


Η Σιωπή είναι ιερή ιδίως όταν συνομιλείς με την ψυχή σου. Οταν οι βάνες των εξωτερικών συναισθημάτων στερέψουν εντελώς, σταματώντας ακόμη και την ροή των ίδιων σου σκέψεων, τοτε συνομιλείς αληθινά με την ψυχή σου, ακούγοντας τι θέλει αυτή, τότε βλέπεις τον αληθινό κόσμο, τον κόσμο που ζεις προς το ΄καλύτερο, προς το χειρότερο.


Οι λεγόμενες ασκήσεις αφωνίας, έχουν τα δικά τους ιερά, το αγαπημένο μου ιερό βρίσκεται στον βραχολιμένα του Πόρτο Ράφτη εκεί που το κύμα μας φιλτράρει την τσαλακωμένη αύρα μας. Καιρό έχω να το επισκεφθώ και μου έχει στοιχίσει.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Ημερολόγιο Καταστρώματος


Γήινη Ώρα 23:10
δεν μπορω να βρω τα κλειδιά της μηχανής, του σκάφους, έχω εγκλωβιστεί στην στερια.Με κυνηγάνε γνωστοί και άγνωστοι, θελοντας να με ποδοπατήσουν, να γινω ένα μέρος απο τα πτώματα, να σχηματίσουμε μια ανθρώπινη πυραμίδα, γιανα μπορέσει ο κυνηγος να καλύψει προσωρινά την ακορεστη πείνα του για τις προσωπικές φιλοδοξίες
Προέρχομαι απο έναν υδάτινο κόσμο, όπου το ΕΓΩ έχει κριθεί αντισυνταγματικό εδω και πολλες γενεές. Η αποδοχή μου για το πρόγραμμα erasmus στην στεριά ίσως μου αποβεί καταστροφική, θα κολλήσω κ εγω απο τον ιο της φιλοδοξίας, σαν βδελα θα κολλήσει στο δέρμα μου ένα είδος κοστουμιου κ ένα ψεύτικο χαμόγελο το οποίο θα εξαφανίζεται αυτομάτως επειτα απο την λήξη της παρεύρεσης με άτομα, ποταπά μπροστά στο μεγαλείο μου...
Δεν θέλω να γίνω έτσι, θελώ να επιστρέψω στην υδάτινη ουτοπία μου, μα δεν βρισκω τα κλειδιά. Ξέρει καποιος το τηλέφωνο του κλειδαρά?

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Ποδηλατώντας


Ολο και πιο πυκνη είναι η εμφάνιση των ποδηλάτων στο αθηναϊκό κέντρο, ακόμη και αν δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι.Μαθημένοι να ζούμε παραβαίνοντας τους κανόνες, και να υπήρχαν ποδηλατόδρομοι, παλι και τα αμάξια θα κυκλοφορούσαν μέσα και οι ποδηλάτες θα ποδηλατούσαν παντου
.Το καλό με τα ποδήλατα είναι ότι πέρα απο την άθληση,μια βόλτα στις υπο εξαφάνιση όμορφες γωνιές της Αθήνας (Φιλοπάππου, περιφερειακός Λυκαβητού, Δ. Αεροπαγήρου, Θησείο - Μοναστηράκι -Συνταγμα, Άλιμος)σου προσφέρει και ψυχική ηρεμία.
Μιλάω κυρίως για την Αθήνα διοτι μονο για αυτην μπορώ να εκφέρω αποψη, αφού είμαι εγκλωβισμένος σε αυτήν, αλλα και το τι κάνει η υπολοιπη ελλαδα, δεν ενδιαφέρει κανέναν.δυστυχως.
Αντε λοιπον καβαλάτε κ μην περιμένετε να πατε στην Ευρώπη για μια βόλτα με ποδήλατο..


Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Ισορροπώντας


Θα'ταν η ώρα 8, ο ήλιος είχε άρχισε να κατηφορίζει (άρχιζε το δελτίο των 8 κ δεν ήθελε να το χάσει). Εμένα δεν με ενδιέφεραν οι ειδήσεις εκείνη την περίοδο, με ενδιέφερε η δική μου η ζωή μονάχα. Περιπλανιόμουν δίπλα απο την θάλασσα με τα ήρεμα νερά της. Σκιερ έκαναν την καθημερινή τους προπόνηση, σκίζοντας το νερό στα δύο, σαν την ζωή μας όταν έχουμε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις. Εμείς ισορροπούμε ανάμεσα απο τις αποφάσεις μην ξέροντας που να κατευθυνθούμε, μα και να κατευθυνθούμε προς μια Πλευρά, πάλι στο ίδιο σημείο θα είμαστε. Θέλουμε το νερό να σταματήσει να μας κτυπά με την ορμητική του δύναμη, θέλουμε να χαμηλώσουμε ταχύτητα και να είναι όλα ομαλά, μα τότε θα βουλιάξουμε στα προβλήματα μας, σαν τους σκιερ που παρατάν την προσπάθεια τους..
Το χάος, η ένταση δημιουργούν μια τέλεια ισορροπία, ανάμεσα στις χαρές και τις λύπες μας, και με συμμάχους αυτά πορεύουμε μπροστά, προς τα αστέρια...Πως θα ήξερες αν κάτι ήταν ωραίο όταν δεν είχες γνωρίσει την ασχήμια..ε?