Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Ενναλακτικός Οδηγός Επιβίωσης στην Πόλη. Από την SAS



Ένας γνήσιος αιθεροβάμων απεχθάνεται θανατηφόρα την καθημερινότητα. Εκείνη λειτουργεί ως ένα δυσβάσταχτο βαρίδι στο αερόστατο του, το μέσο ανύψωσης στην σφαίρα της φαντασίας του. Για να αποφευχθεί η σύγχυση αυτή δεν θα πρέπει να μοιρολατρούμε, να γκρινιάζουμε που έχει καταντήσει η ζωή μας ένας μονότονος αλγόριθμος, μια συνεχώς επαναλαμβανόμενη κίνηση. Θα πρέπει να κινηθούμε δραστικά.

Έπειτα απο αλεπάλληλες συσκέψεις με τον εαυτό μου αποφάσισα ότι πρέπει να χτυπήσουμε την καθημερινότητα στο άντρο της, δηλαδή στον εργασιακό μας χώρο, εκεί που περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας (η ώρα του ύπνου δεν πιάνεται, αν και αυτή μπορεί να γίνει η παιδική χαρά της φαντασίας μας). Τέρμα λοιπόν τα καταπιεστικά σακάκια, τα καθημερινά μας ρούχα εκείνα που έχουμε επιλέξει ότι μας κάνουν να νιώθουμε πιο άνετα θα είναι από εδώ και πέρα η εργασιακή μας στολή. Τέρμα επίσης και το άγχος στην δουλειά, όλοι εκείνοι οι δυσβάσταχτοι στόχοι που μας αναθέτουν από εδώ και στο εξής θα αντιμετωπίζονται ώς μια αποστολή σε ένα video game, θα προσπαθείς να τελειώσεις την πίστα αλώβητος. Όλοι εκείνοι οι μπαμπούλες που σε τρομοκρατούν, με λίγο κόπο μπορούν να γίνουν τα μπλε φαντασματάκια του pac-man που τρέμουν στην ιδέα του ερχομού σου. Και στο τέλος της ημέρας κάνουμε save & κλείνουμε την κονσόλα, ικανοποιημένοι με όλο το σασπένς της ημέρας.




Τον λιγοστό ελεύθερο μας χρόνο πρέπει έπίσης να τον χρησιμοποιήσουμε κατάλληλα, να τον ντύσουμε με τα πιο φανταχτερά του ρούχα και να μας διασκεδάσει σαν τον κλόουν των παιδικών μας πάρτυ. Η σκέψη για πολύωρες παραμονές σε καφε κάνοντας χάζι το υπερβολικό πλήθος που πηγαινοέρχεται είναι δοκιμασμένη και όσες φορές έχει δοκιμαστεί, άλλες τόσες έχει αποτύχει.

Για να μπορέσεις να επιζήσεις σε μια απρόσωπη μεγαλούπολη, θα πρέπει να την ζήσεις όπως την ζει ένας τουρίστας. Σαν τον πρώτο μήνα με την νεράιδα των ονείρων σου, λαχταρόντας να ανακαλύψεις κάθε της πλευρά. Μονάχα οι τουρίστες είναι ενθουσιασμένοι με την παραμονή τους σε μια μεγάλη πόλη. Έτσι και εμείς πρέπει να δούμε την παραμονή μας εκεί. Εδώ και καιρό μου αρέσει να συμπεριφέρομαι σαν τουρίστας, να ενημερώνομαι για τις διάφορες εκθέσεις και τα λοιπά καλλιτεχνικά δρώμενα και να τα παρακολουθώ.Τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα λαμβάνει μέρος μια βόλτα με το ποδήλατο στο ιστορικό κέντρο, στον Εθνικό κήπο, στον Φιλοπάππου να χαζεύω τα καράβια από μακρυά, Τα βράδια μου αρέσει να χάνομαι στα στενά της Πλάκας, φωτισμένα ελαφρά, όσο χρειάζεται για να δημιουργηθεί μια πανέμορφη ατμόσφαιρα, η βόλτα με το ποδήλατο διαρκεί όσο περισσότερο γίνεται, η βραδύτητα με διακατέχει. Άλλωστε όπως είχε πει και ο Κούντερα, "Η ταχύτητα είναι συνυφασμένη με την λήθη" και δεν θέλω με τίποτα να ξεχάσω αυτές τις όμορφες στιγμές.


Το Σάββατο το βράδυ είναι η ώρα της Γης, μια συμβολική κίνηση ότι κάποιοι νοιάζονται, έστω και για επικοινωνιακούς λόγους, τίποτα παραπάνω. Είναι πάντως μια όμορφη ευκαιρία να κάτσουμε σπίτι να κλείσουμε τα φώτα, να ανοίξουμε ένα καλό μπουκάλι κρασί, να βάλουμε στο πικαπ το Massive Attack - Mezzanine (η μοναδική ηλεκτρική παρατυπία) και να απολαύσουμε την στιγμή, με ένα αγαπημένο μας άτομο, τι καλύτερο. Ακόμα πιο όμορφη ιδέα είναι να αφήσουμε τα φώτα του σπιτιού και το σπίτι το ίδιο και να περπατήσουμε στις όμορφες γωνιές της πόλης, με τα φώτα της πόλης χαμηλωμένα να κοιτάξουμε προς τα πάνω και να απολάυσουμε τον έναστρο ουρανό. Διάβαζα σε κάποιο έντυπο ότι πλέον στην Γηραιά Ήπειρο δεν υπάρχει κανένα μα κανένα σημείο με απόλυτο φυσικό σκότος. Μια πραγματικά λυπηρή είδηση.

Το Σάββατο επίσης είναι και η συναυλία των Cinematic Orchestra, λαμβάνει όμως και ένα event επηρεασμένο απο την ώρα της Γης. Παραθέτω την είδηση απο το μπλόγκ της ομάδας λοκαλ : " το Σάββατο 28/3 ως μέρος της καμπάνιας της WWF "60 λεπτά", στο BIOS πάλι θα γίνει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πειράματα που έχουν σχέση με την κλιματική αλλαγή του πλανήτη. Για ένα ολόκληρο event το BIOS συνθέτει μια άκρως οικολογική βραδιά σβήνοντας όχι μόνο τα φώτα αλλά και τους ηλεκτρονικούς ήχους.
Ονόματα από την ανεξάρτητη ελληνική σκηνή παίζουν χωρίς καθόλου ηλεκτρικό ρεύμα (unplugged) για ένα ολόκληρο βράδυ υπό το φως των κεριών. Ανάμεσα από τις συναυλίες θα γίνονται dj sets με αμερικάνικους δίσκους twist και κλασσική μουσική από κουρδιστούς φωνογράφους (phonograph sets). Τον φωτισμό και ένα φιλόδοξο light installation έχει επιμεληθεί ο "δικός μας" Glasshopper, ένας από τους κινηματογραφιστές του Carnival Alleycat Race. Να είσαι εκεί!"

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

The road to infinity


Ώρα 19.00 . Εκείνη την ώρα είχα δώσει ραντεβού με το συνεργείο για να παραλάβω την μοτοσυκλέτα μου από το καθιερωμένο service της. Η Μιχαλακοπούλου κλασσικά αφιλόξενη, θορυβώδης, μπήκα γρήγορα στο συνεργείο να αποφύγω την ηχορύπανση. Έφθασα στην ώρα μου μα οι μηχανικοί δεν είχαν τελειώσει ακόμη, έπρεπε να περιμένω άλλα 30 λεπτά. Απο το να παραμένω στάσιμος, να κοιτώ όλες τις μηχανές που περίμεναν καρτερικά τον νέο ιδιοκτήτη τους για να τις απεγκλωβίσει απο την σκόνη του μαγαζιού, προτίμησα να πάω έναν περίπατο στην γύρω περιοχή, τι πιο όμορφο άλλωστε απο έναν απογευματινό περίπατο.

Στην Μιχαλακοπούλου το μόνο που μπορείς να δεις είναι πολλα συνεργεία μηχανών και πολλά αυτοκίνητα να οδεύουν μανιασμένα προς την Μεσογείων. Θα ήθελα πολύ να χαθώ για λίγο σε ένα βιβλιοπωλείο, να βρεθώ ανάμεσα από χιλιάδες τίτλους βιβλίων,κόσμοι ολόκληροι αποτυπωμένοι στο χαρτί, μα δεν υπήρχε εκεί κανένα. Αποφάσισα να περπατήσω προς μια κοντινή πλατεία, εκείνη απέναντι απο το Λαϊκό νοσοκομείο, μια πλατεία παλαιάς κοπής, με παγκάκια και μεγάλα δέντρα, φιλική προς τον άνθρωπο, φιλόξενη, έτοιμη να τον κάνει να ξεχαστεί απο τους γοργούς ρυθμούς της πόλης.

Στην πλάτεία αυτή υπάρχει και μια μεγάλη εκκλησία, ένας ναός όπου εισέρχονταν οι πιστοί για την λειτουργία των Γ' Χαιρετισμών. Επαίτες βρισκόντουσαν έξω απο την είσοδο, όπως σε έναν αρχαίο ναό της Ιερής Ιερουσαλήμ. Ασυναίσθητα μου ήρθε η επιθυμία να εισέλθω κι εγώ, και το έπραξα. Διάφοροι άνθρωποι βρισκόντουσαν στην εκκλησία, ο καθένας για τον δικό του προσωπικό λόγο, άλλοι εισέρχονταν άλλοι όδευαν προς την έξοδο. Δεν θα με χαρακτήριζα θρησκο με την τυπική έννοια. Ο καθένας βέβαια βιώνει την θρησκεία με τον δικό του τρόπο, και η επαφή με το θείο πάντοτε με απασχολούσε.

Μπήκα μέσα με τα καθημερινά μου ρούχα, με τα ακουστικά του mp3 player να κρέμονται, να παίζουν ακόμη το Unkle - War stories, η εκκλησία άλλωστε δέχεται τον καθένα όπως είναι. Άναψα ένα κεράκι εις μνήμην των αγαπημένων μου που δεν βρίσκονται πια στην ζωή, προσπέρασα όλες αυτές τις εικόνες χωρίς να τις ασπαστώ, δεν τα πάω καλά με την έννοια των εκκλησιαστικών ασπασμών. (Συμπτωματικά διάβασα σήμερα στην Καθημερινή ένα άρθρο για το θέμα αυτό, "
Η αναστήλωση των εικόνων και η ιστορική υποκρισία Tου Aντωνη Καρκαγιαννη")
Έκατσα σε μια γωνία ήρεμος και παρατηρούσα την όλη ατμόσφαιρα. Ο Ναός μεγαλοπρεπής, ο κεντρικός τρούλος πραγματικά τεράστιος, η εσωτερική του όψη θαύμα αρχιτεκτονικής. Η εκκλησιαστική τέχνη τελικά είχε και τα καλά της. Η εκκλησία ήταν εξοπλισμένη με surround ηχεία όπου οι δεύτερες και τρίτες φωνές των ψαλτών μεταδίδονταν τέλεια, με αποτέλεσμα ο χώρος να γεμίσει με άρτιες μυστικιστικές μελωδίες όπως των σούφι (μυστικός στα αραβικά) ή των μουσικών του Ρατζασταν χωρίς τα χάλκινα βέβαια.

Αυτή η μελωδία σε συνδυασμό με το μεγαλοπρεπές του ναού με συνεπήρε, η σχέση με τα γήινα διεκόπη για λίγο, βυθίστηκα σε σκέψεις υπερβατικές. Και αυτό μάλλον είναι η θρησκεία, η επαφή με το Θείο, μάλλον η μη επαφή με τα γήινα. Άλλωστε η ερώτηση τι είναι θεός, θα παραμένει αιώνια αναπάντητη. Σίγουρα δεν είναι ένας καλοσυνάτος κυριούλης με λευκά γένια. Θεός είναι το όλα και το τίποτα. Θεός είναι ένα βότσαλο στην παραλία, ενα σύννεφο που παιχνιδίζει με τον ήλιο, ένα χαμόγελο, το πρωινό, η αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου, το φως και το σκοτάδι.

Αυτή την υπερβατική προσέγγιση είναι που εκτιμώ στην θρησκεία. Βέβαια αυτό δεν επιτυγχάνεται μονάχα με την θρησκεία. Η αναζήτηση είναι εσωτερική ανάγκη, η θρησκεία ένα απο τα πολλά μέσα. Αυτό που αναζητάς μπορεί αν επιτευχθεί με την επαφή με την φύση, την μεγάλη αυτή θεότητα. Οι ψυχεδελικές ουσίες είναι επίσης ικανές να ξεγελάσουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο και να σε μεταφέρουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Ακόμα και οι αυθεντικές μορφές τέχνης μπορούν να σε οδηγήσουν σε μυστικιστικά μονοπάτια όπου το σώμα είναι ένα απλό άχρηστο κουφάρι. Η μουσική για παράδειγμα είναι και αυτή ικανή να σε αποδεσμεύσει απο τα γήινα. Ίσως αυτό να εννοούσαν οι Faithless τραγουδώντας God is a DJ.

Πέρασε η ώρα, έπρεπε να φύγω, να επιστρέψω στο συνεργείο. Η περίεργη αυτή εμπειρία όμως δεν τέλειωσε, συνεχίστηκε και το βράδυ σε ένα μπαράκι διαφορετικό απο τα άλλα , το οποίο συμπτωματικά βρίσκεται ακριβώς κάτω απο το σπίτι μου, τι πιο όμορφο από το να βρίσκεις οικεία μέρη στην γειτονιά σου... Ένα μπαράκι ορισμός του chill, ambient μουσικές, πεταμένες μαξιλάρες αντί για καναπέδες, διακόσμηση απόκοσμη, ξύλινα αφρικάνικα ειδώλια, ξωτικά να παιχνιδίζουν στον χώρο. Η πολύωρη κατανάλωση ρακόμελου σε συνδυασμό με το άκουσμα ambient ήχων συνέχισε το απογευματινό μου ταξίδι.. Εις το επανειδειν.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

The Cinematic Orchestra – Les Ailes Pourpres OST


Ένα απο τα ενδιαφέροντα μου είναι η αναζήτηση όμορφων μελωδιών, ικανών να σε πλημμυρίσουν με αισθήματα γαλήνης. Καιρό έψαχνα να βρω μελωδίες της κατηγορίας αυτής. Συνήθως έπεφτα σε μετριότητες, hit της μιας εβδομάδας και μετά στο χρονοντούλαπο της δισκοθήκης μου. Χτες όμως βρήκα αυτό που έψαχνα τόσο καιρό!

Οι αγαπημένοι cinematic orchestra δημιούργησαν ένα soundtrack πραγματικά υπέροχο. Τους C.O. μου τους σύστησε η Ε με ένα DVD άπειρης μουσικής, λόγω του όγκου των μουσικών πληροφοριών, άργησα να τους αποκωδικοποιήσω, μα όταν έγινε αυτό κόλλησα πραγματικά. Οι μελωδίες τους είναι ο ορισμός της γαλήνης, ο ορισμός του ταξιδιού, ειδικά σε αυτό το άλμπουμ. Στο άκουσμα του η ψυχή μου γαληνεύει, λαχταράει να απεγκλωβιστεί απο το σώμα μου, να πετάξει με τα φλαμίνγκο στις σαβάνες της Αφρικής, να διασχίσει όλο τον κόσμο, ξανά και ξανά έως ότου κουραστεί και γαλήνια τότε απελευθερωμένη απο ολα τα βάρη της να κουρνιάσει σε μια απόκρημνη φωλιά και να μείνει εκεί για πάντα.

Το άλμπουμ αυτό δημιουργήθηκε για να ντύσει μουσικά το γαλλικό ντοκυμανταιρ
Les Ailes Pourpres : le mystère des flamants (η αγγλική του ονομασία
The Crimson Wing: Mystery of the Flamingos). Η Ζωή και ο θάνατος των πουλιών φλαμίνγκο στην λίμνη Natron της Βόρειας Τανζανίας. Aπο την αρχή έως το τέλος οι μελωδίες του σε σαγηνεύουν,κατά βάση ορχηστρικό άλμπουμ με εξαίρεση το τελευταίο τραγούδι, ιδιαίτερα τα κομμάτια The Dance και Exodous προσφέρονται για αλλεπάλληλες ακροάσεις και ακατάπαυστες ονειροπολήσεις.Θέλω πολύ να δω συνδυασμένες αυτές τις εξαίσιες μουσικές με το αρχοντικό ανάστημα των φλαμίνγκο στα πανέμορφη φυσικά τοπία της Τανζανίας
.



Για καλή μου και καλή μας τύχη οι cinematic orchestra θα είναι κοντά μας στις 28 Μαρτίου στο Fuzz club της Αθήνας (ελπίζω να έχουν βγάλει μέχρι τότε το ανεκδιήγητο μπαρ μπροστά απο την σκηνή!). Ας πάμε όλοι εκεί φορώντας μια στολή φλαμίνγκο και να αυτοσχεδιάσουμε μια όμορφη χορογραφία, θα μας βοηθήσουν οι υπέροχες μελωδίες και το ευγενές των ψυχών μας.

Ορίστε και το trailer. To τραγούδι που ακούγεται είναι το The cinematic orchestra - to build a home, μπορείτε να το βρείτε στο προηγούμενο άλμπουμ τους ma fleur.



Με την ευκαιρία της συζήτησης μας για οικολογικά ντοκιμαντέρ, αύριο τετάρτη συνεχίζεται το 6ο πανόραμα οικολογικών ταινιών, στο ισόγειο του κτηρίου της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ στην οδό Τριπόδων 28 στην Πλάκα.Ίσως συναντήσω την Δ και πάω εκεί, είμαι σίγουρος ότι θα είναι πολύ ωραία.

Το πρόγραμμα:

Τετάρτη, 18 Μαρτίου 2009
18.00 Forever. 95ʼ Heddy Honigmann. Ολλανδία 2006

Πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει μια άλλη πλευρά της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς μέσα από το διασημότερο νεκροταφείο του κόσμου στο Παρίσι.
19.45 Streetwise. 58ʼ Marc van Fucht. Ολλανδία 2006

Περίπου 7000 ερωδιοί ζουν μόνιμα στο Άμστερνταμ. Κάποιοι τους αντιμετωπίζουν ως εισβολείς. Άλλοι πάλι, τους ταΐζουν φτερούγες κοτόπουλου!
20.50 Four Elements. 89ʼ Jiska Rickels. Ολλανδία 2006

Ένα δυνατό, ποιητικό ντοκιμαντέρ για τα 4 στοιχεία της φύσης: φωτιά, νερό, γη, αέρας και πως ο άνθρωπος τα αντιμετωπίζει στις ακραίες καταστάσεις τους.

22.30 The Way it is. 31ʼ Elizabeth Salgado. Ολλανδία 2006

Χιούμορ, ρεαλισμός και «πράσινη» λογική σε ένα ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί την καθημερινότητα ενός 75χρονου μέσα από το παρελθόν και το παρόν του.

Donnie Darko 2!



Καθώς ξεφύλλιζα διάφορα blogs νωρίς το βράδυ, έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση η οποία έλεγε λιτά Donnie Darko 2. Είναι η συνέχεια αυτής της περιεργα γοητευτικής ταινίας, η ωδή στην κατάθλιψη, με το εξαίρετο soundtrack την μόνιμα σκοτεινή ατμόσφαιρα και καταθλιπτική έκφραση του πρωταγωνιστή που δεν σου άφηνε περιθώρια παρά να ταυτιστείς με αυτόν και να περιμένεις καρτερικά να εξαφανιστείς και εσύ απο τον χωροχρόνο, να μεταφερθείς με μια σκουληκότρυπα, κάπου μακρυά απο όσα γνωρίζουμε για την ζωή, ακούγοντας πάντα "the killing moon will come to soon..". Mad world ο κόσμος του Donnie Darko όχι όσο ο δικός μας όμως...

Το Donnie Darko ξέφευγε απο τα όρια μιας εμπορικής ταινίας, έμπαινε δειλά στο twilight zone εκείνου που αποκαλούμε τέχνη.Με την πρώτη ανάγνωση της είδησης ενθουσιάστηκα, έπειτα όμως ένα κύμα φόβου για το αποτέλεσμα με κατέκλυσε. Όπως όταν κάποιο αγαπημένο σου συγκρότημα βγάζει ένα νέο δίσκο τρέμεις την ιδέα ότι θα σε απογοητεύσει, όπως τα αγαπημένα σου άτομα με μια νέα τους κίνηση δεν θέλεις και αυτά να σε απογοητεύσουν.

Στην θέαση και μόνο του trailer του Donnie Darko 2 δεν θα μπορούσα με τίποτα να το εντάσσω στην κατηγορία της τέχνης. Εφε τραβηγμένα να εντυπωσιάσουν, πλοκή με ψήγματα αλλοπρόσαλλων συμβάντων μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν εντυπωσιασμό και όχι την κορύφωση της επιβλητικής ατμόσφαιρας της πρώτης ταινίας.

Μια ταινία για να χαρακτηριστεί ότι έχει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα δεν χρειάζεται μονάχα να γυρίσεις το μεγαλύτερο ποσοστό των σκηνών στο σκοτάδι, χρειάζεται πολυ περισσότερα πράγματα απο αυτό. Ο σκηνοθέτης πρέπει να ζεί στο σκοτάδι, να τρέφεται απο αυτό, εκεί στο σκότος το βλέμμα του να γυαλίζει όπως ενος ψυχοπαθούς και να μεταδίδει αυτό στους ηθοποιούς και τους υπεύθυνους για την φωτογραφία των σκηνικων των κουστουμιών κτλ. Δυστυχώς όλα αυτά δεν φαίνεται να τα έχει η ταινία όπου αναφέρομαι. Τα συμπεράσματα μου βασικά προήλθαν απο την θέαση μόνο και μόνο του trailer, μπορεί και να απατώμαι οικτρά, αν και δεν νομίζω, δυστυχώς...Πάντως έχει την φάση του να κρίνεις μια ταινία απο το trailer μονάχα! Ύψιστος στην τέχνη αυτή ο αγαπημένος Ουμπέρτο Έκο με την κριτική σε υποθετικά βιβλία!

IMDB
comingsoon.net



και για να μην ξεχνάμε τα καλά...

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Ο Εσπερινός


Παρασκευή απόγευμα. Βγαίνω στο μπαλκόνι για να χαζέψω λίγο την έξω ζωή, να αισθανθώ τον παγωμένο αέρα του χειμώνα. Η δίπλα εκκλησία μόλις είχε "σχολάσει", σήμερα ήταν οι α' χαιρετισμοί, μπορεί και οι δεύτεροι, δεν θυμάμαι καλά. Ο δρόμος γέμισε με σκιές γέρων ανθρώπων που μόλις είχαν βγει απο την εκκλησία. Οι σιλουέτες τους φαινόντουσαν αμυδρά στο ημίφως. Σαν σε ταινία του Αγγελόπουλου.
Παράξενη εικόνα ετούτη, δεν συνηθίζει ο δρόμος έξω απο το σπίτι μου να φιλοξενεί τόσους πολλούς ανθρώπους. Συνήθως περαστικοί περπατούν γοργά ή αμάξια διασχίζουν θορυβωδώς τον δρόμο. Για ένα περίεργο λόγο όλα τα σπίτια που έχω κατοικήσει βρίσκονται πάντα δίπλα σε μια μεγάλη εκκλησία.Είναι μια απο τις πολλές αντιφάσεις που με διακατέχουν. Και κάθε χρόνο τέτοια εποχή παρακολουθώ αυτή την ιεροτελεστία της παρασκευής, του απογευματινού καλέσματος μετα κωδωνοκρουσίας και έπειτα απο ώρα την έξοδο των θρησκευομένων και το αργόσυρτο οδοιπορικό τους προς την ζεστή θαλπωρή του σπιτικού τους.
Αυτό είναι για εμένα μια μυστικιστική υπενθύμιση για τον ερχομό της Άνοιξης και του Αγίου Πάσχα. Μια εικόνα αρχέγονη τόσο παλιά όσο και οι πρώτες μου αναμνήσεις. Τότε εκεί στο πατρικό μου πάλι το ίδιο σκηνικό. Παρασκευή απόγευμα η καμπάνα να καλεί και οι λεπτές γέρικες σιλουέτες να ανεβαίνουν το ανηφορικό σοκάκι προς την εκκλησία..

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Error. alt+F4, f*ck reboot!


Δευτέρα απόγευμα, σήμερα δεν πήγα στην δουλειά, το πρόγραμμα περιελάμβανε ανάρρωση απο την ίωση που με ταλαιπωρεί εδώ και λίγες ημέρες. Ευκαιρία να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, να συνεχίσω την ανάγνωση του Πίνακα της Φλάνδρας, να γράψω κάτι στο παραμελημένο μπλογκ.
Τον τελευταίο καιρό η σχέση μου με τους υπολογιστές και ειδικά με το διαδίκτυο περνάει μια κρίση. Η πολύωρη χρησιμοποίηση του υπολογιστή για εργασιακά θέματα με αποτρέπει να τον χρησιμοποιώ και στις ελεύθερες μου ώρες. Η κοινωνική δικτύωση είναι σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα, την εποχή του facebook και της ηδονοβλεπτικής του μορφής.
Αποφάσισα να γράψω ένα εκτενές κείμενο για την λατρεία των κατοίκων της πόλης να παρκάρουν στα πεζοδρόμια, να κλείνουν τους δρόμους και η αστυνομία να περνά δίπλα από αυτά αμέριμνη (αληθινό γεγονός) σαν να έκανε μια βόλτα στην εξοχή. Το έγραψα το τελειοποίησα όσο με αφήνει η φτωχή μου συγγραφική χάρη, μα στην τελευταία πινελιά το διέγραψα κατά λάθος δίχως να υπάρχει γυρισμός. Στενοχωρήθηκα, νευρίασα, προσπάθησα να το επαναδιατυπώσω αλλά το παράτησα. Ο κύριος σκοπός είχε ήδη εκπληρωθεί. Ο κύριος σκοπός δεν είναι η ανάγνωση απο τρίτους των σκέψεων μου, ούτε η νουθέτηση τους με τα πιστεύω μου. Η υπόθεση είναι καθαρά προσωπική, είναι η δυνατότητα να τακτοποιήσεις τις χαοτικές σκέψεις του εγκεφάλου, να τις αποβάλλεις απο πάνω σου , να τις αφήσεις να κινηθούν στον χωροχρόνο και σαν τα περιστέρια της φαντασίας μας να επιστρέψουν το σούρουπο στον περιστερώνα του εγκεφάλου μας.
Σε περίπτωση που μου κόψουν την σύνδεση ή χαλάσει ο υπολογιστής, ίσως αρχίσω να μιλάω στον καθρέφτη του μπάνιου, ή να μονολογώ καθώς περπατώ στις όμορφιες γωνιές της πόλης, ή ακόμη χειρότερα να γράφω κείμενα με το ίδιο μου το αίμα σαν τον Geoffrey Rush όταν είχε υποδυθεί εξαίσια τον Μαρκήσιο De Sade στην ταινία Quills.Mην με περάσετε για τρελό, η αυτοψυχοθεραπεία και η εξωτερίκευση των συναισθημάτων δεν έχει όρια.


ΥΓ Στο παραπάνω κείμενο έχει γίνει αναφορά σε διάφορους αγαπημένους καλλιτέχνες όπου χωρίς αυτούς το συγκεκριμένο κείμενο θα ήταν ακόμη πιο ασήμαντο απο ότι είναι τώρα. Λοιπόν:
  • Ο πίνακας της Φλάνδρας είναι ένα απο τα πολλά καλά βιβλία τους Aρτούρο περεθ Ρεβέρτε. Ένας μεσαιωνικός πίνακας γύρω απο μία παρτίδα σκάκι κρύβει ένα θανάσιμο μυστικό...
  • Ο Πίνακας ανήκει στον Μ.C. Escher, αυτή την περίοδο λαμβάνει μέρος μεγάλη έκθεση προς τιμήν του στο Μουσείο Ηρακλειδών
  • To Quills είναι απο τις αγαπημένες μου ταινίες ιστορικού περιεχομένου. Πρωταγωνιστούν επίσης οι αγαπημένοι Geoffrey Rush & Joaquin Phoenix.
  • Αγαπημένη ταινία επίσης το Π. Με το πιο πολυακουσμένο σαουντρακ ταινίας που έχω κάνει.Μάρτυρας μου το Last.fm.