Το Φεγγάρι φάνηκε στον νυχτερινό ουρανό, ολόγιομο καθρέφτιζε στα γαλήνια νερά την αφεντιά του, δίνοντας τους μια απόκοσμη λάμψη, να τα βλέπουν οι θνητές καρδιές και νοσταλγικά να αναπολούν.
Στενάχωρη φαινόταν όμως η κυρά Σελήνη καθώς έκανε τον νυχτερινό της περίπατο στη γειτονιά των αστέρων. Προσπέρασε βαριεστημένα τον Καρκίνο δίχως να τον χαιρετίσει, μα εκείνος παραξενεύτηκε από την στάση της αιώνιας φίλης του. Αίφνης την ρώτησε "Τι έχεις αφέντρα μου και δεν με χαιρετάς, σου έκανα κάτι άθελα μου?"
Και κείνη του απάντησε, "δεν τα'χω με σένα καλέ μου σύντροφε, με την μοίρα μου τα έχω να τριγυρνώ κάθε μέρα απο το ίδιο μονοπάτι. Θέλω να πάω μακρυά, να δω μέρη που το βλέμμα μου δεν τα έχει συναντήσει ξανά, να φωτίσω νέες θάλασσες, να κολυμπήσουν εκεί οι αχτίδες μου και να αναδυθούν απο τα νερά αναγεννημένες.
Έχω ακούσει ιστορίες για πλανήτες χίλιες φορές πιο μεγάλους, με φεγγάρια πάμπολλα, λεύτερα να φωτίζουν όποιο μέρος θέλει η ψυχή τους. Κει θέλω να πάω και κάποια στιγμή να επιστρέψω ξανά αναγεννημένο και απο τον βασιλιά ήλιο ακόμα πιο λαμπρό!
Εδώ όμως με έχει η μοίρα μου αιώνια δεμένο να διαβαίνω κάθε μέρα το ίδιο μονοπάτι. Έχω εσάς όμως τους φίλους μου τα αστέρια που θα μου λείψετε πολύ άμα σας αποχωριστώ. Έχω και αυτά τα πλάσματα τους ανθρώπους που με αγαπούν πολύ, χαζεύουν το πέρασμα μου σαν να μην το έχουν ξαναδεί ποτέ, μισολογώντας ότι τα πιο μικρά πράγματα είναι και τα πιο σπουδαία, κάτι θα ξέρουν τούτοι..."
Αυτά είπε το φεγγάρι στον λατρευτό του φίλο και προχώρησε το ταξίδι του στην γειτονιά των αστεριών.
Αφιερωμένο στην πανσέληνο του Ιουνίου, την πιο λαμπρή πανσέληνο τους έτους. Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που το μυαλό τους σταματά να λειτουργεί καθώς αντικρίζουν το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στα γαλήνια νερά της θάλασσας. Ένας απο τους λόγους που λατρεύω την θάλασσα, ένας απο τους λόγους που με κανουν να ζώ.
Στενάχωρη φαινόταν όμως η κυρά Σελήνη καθώς έκανε τον νυχτερινό της περίπατο στη γειτονιά των αστέρων. Προσπέρασε βαριεστημένα τον Καρκίνο δίχως να τον χαιρετίσει, μα εκείνος παραξενεύτηκε από την στάση της αιώνιας φίλης του. Αίφνης την ρώτησε "Τι έχεις αφέντρα μου και δεν με χαιρετάς, σου έκανα κάτι άθελα μου?"
Και κείνη του απάντησε, "δεν τα'χω με σένα καλέ μου σύντροφε, με την μοίρα μου τα έχω να τριγυρνώ κάθε μέρα απο το ίδιο μονοπάτι. Θέλω να πάω μακρυά, να δω μέρη που το βλέμμα μου δεν τα έχει συναντήσει ξανά, να φωτίσω νέες θάλασσες, να κολυμπήσουν εκεί οι αχτίδες μου και να αναδυθούν απο τα νερά αναγεννημένες.
Έχω ακούσει ιστορίες για πλανήτες χίλιες φορές πιο μεγάλους, με φεγγάρια πάμπολλα, λεύτερα να φωτίζουν όποιο μέρος θέλει η ψυχή τους. Κει θέλω να πάω και κάποια στιγμή να επιστρέψω ξανά αναγεννημένο και απο τον βασιλιά ήλιο ακόμα πιο λαμπρό!
Εδώ όμως με έχει η μοίρα μου αιώνια δεμένο να διαβαίνω κάθε μέρα το ίδιο μονοπάτι. Έχω εσάς όμως τους φίλους μου τα αστέρια που θα μου λείψετε πολύ άμα σας αποχωριστώ. Έχω και αυτά τα πλάσματα τους ανθρώπους που με αγαπούν πολύ, χαζεύουν το πέρασμα μου σαν να μην το έχουν ξαναδεί ποτέ, μισολογώντας ότι τα πιο μικρά πράγματα είναι και τα πιο σπουδαία, κάτι θα ξέρουν τούτοι..."
Αυτά είπε το φεγγάρι στον λατρευτό του φίλο και προχώρησε το ταξίδι του στην γειτονιά των αστεριών.
Αφιερωμένο στην πανσέληνο του Ιουνίου, την πιο λαμπρή πανσέληνο τους έτους. Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που το μυαλό τους σταματά να λειτουργεί καθώς αντικρίζουν το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στα γαλήνια νερά της θάλασσας. Ένας απο τους λόγους που λατρεύω την θάλασσα, ένας απο τους λόγους που με κανουν να ζώ.