Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Αναζητώντας τις 20 καλύτερες ταινίες της Δεκαετίας

Μια πρόσκληση απο το πολύ ενδιαφέρον blog Seagazing έβαλε και εμένα στην διαδικασία να σκεφτώ ποιές είναι οι καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που σε λίγες ημέρες θα μας χαιρετήσει οδεύοντας να συναντήσει όλες εκείνες που είχαν προηγηθεί απο εκείνη. Αγαπημένη διαδικασία η δημιουργία λίστας που να έχει σαν θεματολογία έργα τέχνης. Δύσκολη όμως διαδικασία, πως να χωρέσεις σε έναν εικοσιθέσιο κατάλογο μια ολόκληρη κινηματογραφική δεκαετία. Με μια μικρή μελέτη μαζεύτηκαν πάνω απο 30 ταινίες όλες τους εξαιρετικές, μαζεύτηκαν ξανά και όλα τα συναισθήματα που μου είχαν δημιουργήσει η παρακολούθηση της κάθε ταινίας. Για νά αρχίσουμε λοιπόν.. :

Στον τίτλο των ταινιών υπάρχουν λινκς για περισσότερες πληροφορίες απο το εμπεριστατωμένο www.cine.gr. H χωροθέτηση έχει αντιγραφεί απο την αγαπητή mermyblue.

1. 2046  (2004)


Η αισθητική του Kar wai είναι πέρα για πέρα εξωπραγματική,
μπορώ να την βλέπω μαζί με τις δύο προηγούμενες της τριλογίας κάθε μέρα.







2. Le Fabuleux Destin d`Amelie Poulain (2002)
 
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελο της amelie και την σουρεαλιστική ματιά της στον κόσμο. Έτσι πρέπει να βλέπουμε την ζωή μας αισιόδοξα και σουρεαλιστικά!




3. Cidade de deus - H πόλη του Θεού (2002)
Ο Fernando Meirelles βάζει τα γιαλιά σε όλους τους σύγχρονους σκηνοθέτες κινηματογραφώντας, γρήγορα κοφτά, με εξαιρετική φωτογραφία τις απάνθρωπες συνθήκες των παραγκουπόλεων της βραζιλίας.
Ξόρκια, μάγισσες, δράκοι, φανταστικοί κόσμοι, ο κόσμος του κυρίου μιγιαζάκι είναι όντως φανταστικός και μας το έχει αποδείξει σε κάθε έργο του.
O πατέρας που επιστρέφει έπειτα απο χρόνια, γεμάτος μυστήρια. Εξαιρετική η φωτογραφία, απο τις καλύτερες που έχω δει σε ταινία. Μια παλαιότερη ανάρτηση μου για την ταινια εδώ.








6. Donnie Darko (2001)


Μελαγχολία. Στην κινηματογράφηση στο soundtrack. Ένα μυστήριο γύρω απο την ταινία που δικαιώνει πέρα για πέρα τις αμέτρητες συζητήσεις που έχουν γίνει για αυτή.









Ο Λατινοαμερικάνικος κινηματογράφος δείχνει οτι δεν χρειαζονται χρήματα για να δημιουργήσεις μια μεγαλιωδη ταινία, αισθήματα μονάχα, και εκεί κάτω απο τα χαλάσματα των φτωχογειτονιων κρύβονται πολλά.








8.Ανοιξη, Καλοκαιρι, Φθινοπωρο, Χειμωνας... και Ανοιξη (2004)
H κινηματογραφική απεικόνιση του Ζεν. Ο κύκλος της ζωής (εξ' ου και ο τίτλος) σε ένα ονειρικό τοπίο, η  ανύψωση του πνεύματος καθώς τα πάθη καραδοκούν. Εξαιρετικό.









9. Into the wild (2007)
O Σον πεν σαν σκηνοθετης τα καταφέρνει περίφημα. Ένα υπαρξιακό οδοιπορικό προς την αυτοκαταστροφή. Η μουσική του Eddie Veder (Pearl Jam) το απογειώνει. Γιατί όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν supertramp...








10. Requiem for a dream (2000)
Ότι και να σκηνοθετήσει ο κύριος Αρονοφσκι είναι καταδικασμένο να συμπεριληφθει στα αριστουργήματα. Παρέα με τον Clint Mansell στην μουσική επένδυση δημιουργούν ένα σκληρό έργο, μια κατάσταση στην κοινωνία που προσπαθούμε να την αποφύγουμε, μα είναι και αυτή εκεί και είναι προτιμότερο να την κατανοήσουμε παρά να της κλείσουμε την πόρτα.





11. Αιώνια Λιακάδα ενός καθαρού μυαλού (2004)
Ένα φανταστικό σενάριο, ένας σουρεαλιστικός σκηνοθέτης και ένα αξιόλογο καστ δημιουργούν μια εξαιρετικη ταινία.

12. High Fidelity (2000)
Μια ανδρική ταινία για άνδρες που παλεύουν να μην απωλέσουν την παιδικότητα τους. Από τις ταινίες που με στενοχωρούσε που έφτανε σιγά σιγά στο τέλος της, σαν ένα υπέροχο παγωτό που αδυνατείς να πιστέψεις ότι δεν έχει και άλλο.

 13. Control (2007)
Joy Division, Ian Curtis, Εξαιρετική ασπρό μαυρη φωτογράφηση. Δεν θέλεις τίποτε άλλο φτάνουν και περισσεύουν.
14. Waking Life (2001)
Ταινία γυρισμένη κανονικά με ηθοποιούς (Εthan Hawk) με την λεπτομέρεια ότι τα καρέ έχουν ζωγραφιστεί δίνονντας μια αφαιρετική εικόνα! Αυτό μόνο και μόνο θα έκανε την ταινία να ξεχωρίζει, εκείνο όμως που ξεχωρίζει στην ταινία είναι τα υπαρξιακά προβλήματα του πρωταγωνιστή καθώς τριγυρνάει στα όνειρα του και συζητά για αυτά με διάφορους συνοδοιπόρους του. Για όποιον δεν την έχει δει (και του αρέσει αυτό το είδος ταινιών) την συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Κοινωνικοπολιτικη ταινία επίκαιρη λόγω της επετείου της πτώσης του τοίχους του Βερολίνου. Γεμάτη ταινία σε αισθήματα, καταστάσεις μας δείχνει ότι ο γερμανικός κινηματογράφος διανύει μια εξαιρετική δεκαετία!
Οι τελευταίες ώρες του Γ' Ράιχ, με τον Bruno Ganz, να υποδύεται τον αδόλφο Χίτλερ σε μια ερμηνεία που αξίζει δεκάδες βραβεία και δικαίως συγκαταλέγεται στους καλύτερους εν ζωή ηθοποιούς.
Εάν διέθετα μια χρονομηχανή το πρώτο πρώτο ταξίδι μου θα ήταν  σίγουρα στο Βικτωριανό Λονδίνο έτσι όπως σκιαγραφείται στην ταινία. Σε μια ταινία τρόμου δίχως να δείξει μια σκηνή βίας, επίτευγμα άξιου λόγου κατά την προσωπική μου άποψη. Η σκηνή με την άμαξα που διασχίζει την γέφυρα έχει χαραχτεί στην κινηματογραφική μου μνήμη.
H πιο καλοστημένη απάτη έπειτα απο το Κεντρι (1973) και τους συνήθεις ύποπτους έρχεται απο την Αργεντινή. Και οι ταινίες με καλοστημένες απάτες και σεναριακές ανατροπές είναι αγαπημένο μας θέμα!
Απο τα καλύτερα έργα των αδελφών Κοέν. Η ασπρόμαυρη κινηματογράφηση βοηθά στην φωτογραφία, όπως βεβαίως και η φιγούρα του billie bob thorton. Λατρεύουμε το σινεμά των Κοέν διότι καθώς εξελίσεται η πλοκή τίποτα δεν μένει όρθιο, ούτε καν εμείς.
Το σινεμά του Wes Anderson δεν περνά απαρατήρητο, ή θα το μισήσεις ή θα το αγαπήσεις. Προσωπικά το υπεραγαπώ και ειδικά την συγκεκριμένη ταινία. Δημιουργεί cool χαρακτήρες με πιο cool απο όλους τον steve zissou ( Bill Murray).  Ένα εξαιρετικό cast (Houston, Daffoe, Blanchett, Murray) και φανταστική μουσική επένδυση (David Bowie στα πορτογαλλικά) και ένα τρελό σενάριο κάνουν αυτή την ταινία μοναδική. Άξιζε πολλές θέσεις παραπάνω αλλά την άφησα τελευταία σαν την πιο εκκεντρική!

Αυτές τις 20 ταινίες θα διαλέξω για τις καλύτερες της δεκαετίας. Και πόσες άλλες άφησα πίσω μου.
To πείραμα, 
In the mood of love (μένει εκτός επειδή υπάρχει το 2046)
25th hour
Ο επίμονος κηπουρός, 
Walk the line
The reader
Klopka - Η παγίδα (εξαιρετική απο την Σερβία με αγάπη)
Mullholland drive,
sin city, 
This is England (αναζητήστε την) 
lost in translation, 
Ο δεκαπενταύγουστος,
Άσε το κακό να μπει,
  Bloody sunday,
Το σύνδρομο Μπααντερ Μαηνχοφ (ναι αγαπώ τον Γερμανικό κινηματογράφο) 
το κοριτσι με το τατουαζ,
Καφές και τσιγάρα
άλλες που αυτή την στιγμή αδυνατώ να θυμηθώ, άλλες που δεν έχω δει ακόμη και έχω την υποψία αριστουργήματος Grand Torino, Moon, Η λευκή κορδέλα.
Όλες οι ταινίες γεμάτες απο συναισθήματα, χαμόγελα, δάκρυα, θλίψη, ενθουσιασμός, προσμονή. Για όλους αυτούς τους λόγους αγαπούμε το ποιοτικό σινεμά και όχι το σινεμά των ειδικών εφέ το οποίο σαν πυροτέχνημα θα λάμψει μπροστά μας και μετά θα εξαφανιστεί δια παντός. 





Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Απογευματινή Ραστώνη

Ήρθε το απόγευμα επιτέλους. Η ημέρα στην δουλειά δύσκολη, πύρρειος νίκη με αντίπαλο το ιδιότυπο της Ελληνικής οικονομίας. Οι επιχειρήσεις καρδιοχτυπούν μαζί τους και όσοι ασχολούνται με τα οικονομικά τους ζητήματα. Το γραφείο άδειασε επιτέλους, θα απολαύσω την ηρεμία του,εκείνη που λαχταρώ ολόκληρη την ημέρα. Το πρόγραμμα σήμερα είναι απολύτως κενό, οπότε ο δρόμος για το σπίτι κοντοζυγώνει. Μα το σπίτι έχει κυριευτεί απο φαντάσματα, εκεί είμαι μονάχα ένας παρείσακτος, δεν θέλω να πάω εκεί, θα κάτσω στο γραφείο λίγο παραπάνω, θα ακούσω bowie & archive (τα κολλήματα της εβδομάδας) και θα απολάυσω τις μικρες στιγμές εργασιακής γαλήνης.
Η ώρα πέρασε, ας τιθασεύσω τις αντιδράσεις μου, να οδεύσω προς το σπιτικό και ας είναι εκεί τα ενοχλητικά φαντάσματα, εκεί όπου η αλήθεια βρίσκεται ενδιάμεσα στην δική μου παραξενιά και στην αρνητικότητα των εξόκοσμων όντων. Ευτυχώς εκείνα λείπουν, ευκαιρία να απολαύσω λιγες στιγμές απόλυτης μοναξιάς και χαλάρωσης. Εδώ όμως έρχεται η απορία:
" Πως απολαμβάνει κάποιος την σπιτική θαλπωρή έπειτα απο μια στρεσαρισμένη ημέρα?" ,


   -Με ένα ποτήρι κρασί?
Όχι. Δεν μου αρέσει να πίνω μοναχός.
   -Να συνεχίσω την ανάγνωση του Λύκου της Στεπας?
Όχι. Ο εγκέφαλος δεν αντέχει για σήμερα άλλες πολύπλοκες δραστηριότητες.
    -Να ανοίξω τον υπολογιστή?
Όχι. Βρισκόσουν στον υπολογιστή πάνω απο 9 ώρες.
   -Να δω τηλεόραση?
Όχι Όχι Όχι. Μονάχα ενα ζαπινγκ χωρίς ανάσα και κλείσιμο κατευθείαν.
   - Να πάω στο DVD Club να νοικιάσω μια αξιόλογη ταινία σε σωστή ανάλυση και όχι σαν αυτή των ταινιών torrent?
Ναι. Αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι το DVD Club της γειτονιάς έκλεισε μην αντέχοντας τον ανταγωνισμό των torrent και των κυριακάτικων DVD.
   - Να επιλέξω μια ταινία απο την συλλογή μου?
Ναι.



Και τώρα υπάρχει ο διχασμός για την ταινία που θα παρακολουθήσω. Να δω την Δασκάλα του Πιάνου του Χανεκε ή Το Η Συνοικία το Όνειρο του Αλέκου Αλεξανδράκη? Θα επιλέξω το Βήτα, η εβδομάδα άλλωστε είναι αφιερωμένη στον Ελληνικό κινηματογράφο ( Κυνόδοντας, Μικρό έγκλημα, Έτσι κι έτσι, ανάλαφρο με λίγη παραπάνω προσπάθεια θα ήταν εξαιρετικό αντίστοιχα)


Μέρος Β'
ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ


Η συνοικία το όνειρο σκηνοθετήθηκε το 1961 απο τον Αλ. Αλεξανδράκη σε σενάριο Τάσου Λειβαδίτη & Κώσστα Κοτζιά, μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στο τραγούδι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, Μανος Κατράκης, Αλίκη Γεωργούλη, Σαπφώ Νοταρά. Η ταινία αποθεώθηκε απο τους κριτικούς της εποχής, παραξένεψε τους τότε κινηματογραφόφιλους με αποτέλεσμα να την σνομπάρουν και νευρίασε τους υπεύθυνους της χώρας για την αποφυγή του κομμουνιστικού κινδύνου και την απαγόρεψαν για ένα διάστημα.

Υπόθεση: Ο Ρίκος αποφυλακίζεται και επιστρέφει σπίτι του, σε μια από τις φτωχότερες συνοικίες της Αθήνας. Η παλιά του αγάπη, η Στεφανία, δεν θέλει να συνεχίσουν τις σχέση μαζί του, τώρα που έχει άλλους πλούσιους φίλους. Μαζί με τον Νεκροφόρα και τον Ασημάκη, αρχίζουν εμπόριο παράνομων προϊόντων, αλλά πέφτουν έξω. Ο Ρίκος προτείνει να επιχειρήσουν ένα μεγαλύτερο κόλπο, όμως δεν θα προλάβουν να το ξεκινήσουν γιατί έχει ήδη σπαταλήσει τα λεφτά που του έδωσε ο Ασημάκης για κεφάλαιο..

  Η ταινία αποτελεί ορόσημο για τον ελληνικό κινηματογράφο, την στιγμή που την εποχή εκείνη γυριζόντουσαν ταινίες ανάλαφρες για τον νέο αστικό τρόπο ζωής, ο Αλεξανδράκης ρίσκαρε να αποτυπώσει μέσω του νεορεαλισού την εξαθλίωση των αστών και την ανάγκης τους να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο. Αυτό που κέρδισε αρχικά ήταν να απαγορευτεί η ταινία του, μα μελλοντικά ανταμείφθηκε πολλάκις. Αγαπάω καθετί που δεν προσφέρεται έτοιμο στο πιάτο, με φανταχτερές κορδέλες και χαμόγελα αστραφτερά μεν, ψεύτικα δε.


Η συνοικία το όνειρο μας δείχνει την πραγματική ζωή στις αρχές του '60, μια φτωχογειτονιά δίπλα απο τον Φιλλοπάππου, γεμάτες παράγκες, διαπιστώνεις πως ήταν η ζωή τότε. Σπίτια απο παλιόξυλα, φαγητό ελάχιστο, μια δεύτερη αλαξιά ούτε καν για συζήτηση. Έχει όμως αγάπη για τον συνάνθρωπο πολύ, εκείνο που μας λείπει σήμερα όσο τίποτα. Μαζί στα δύσκολα, ας ονειρευτούμε και αγγίξουμε το ακατατόρθωτο. Με συγκλόνισε η σκηνή όπου όλοι οι εξαθλιωμένοι κάτοικοι, έδιναν κάτι απο τα ελάχιστα υπάρχοντα τους για να βοηθήσουν την εγκυμονούσα χήρα. Ποιος θα το έκανε αυτό στις μέρες μας? Πιθανότατα ούτε και οι ίδιοι θα το έκαναν, εφόσον είχαν το βιοποριστικό επίπεδο της σημερινής κοινωνίας, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, πιστεύω ότι όταν έχεις νιώσει την άσχημη πλευρά της ζωής, δεν ξεχνάς εύκολα.

Δύσκολη ταινία, σε κλείνει στα εσώψυχα σου, να αναρωτιέσαι διάφορα, αλλά αυτό κάνει μια ταινία να διαφέρει απο ένα απλό θέαμα. Να την δείτε. Σας αφήνω τώρα πάω μια βόλτα μέχρι την συνοικία το όνειρο παρέα με τον παλιόφιλο λύκο της Στέπας, να συναντησουμε τον Αλέκο και την παρέα του, να ακούσουμε Μπιθικώτση και να το ξημερώσουμε. Ελάτε και εσείς μια περατζάδα, η συνοικία το όνειρο έχεις να σας φιλέψει πολλές χαρές.