Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

My summer wine


Αυτή είναι η μελωδία της ευτυχίας μου. Αυτό είναι το βαθύτερο όνειρο μου, εκείνο που υπήρχε πριν υπάρξω εγώ, εκείνο που με οδηγεί στην παραλία μου, η φωτεινή έξοδος από το τούνελ της επίγειας ζωής μου.

Αυτός είναι ο έρωτας μου ο απόλυτος, όπου όλα όσα τριγυρνούν στο μυαλό μου,σιωπούν. Ο έννοιες παύουν να υπάρχουν.Με ενδιαφέρει μονάχα εκείνη.

Η μελωδία να επαναλαμβάνεται συνεχώς, να μην τελειώσει ποτέ η ονειροπόληση μου. Αγαπημένη μου ασχολία να δραπετεύω από την πραγματικότητα, να κατευθύνομαι στην παραλία των ονείρων μου και τίποτα να μην μου αποσπά την προσοχή από εκείνη.

My summer wine is really made of all these things


Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Vozvraschenie - Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (2003)



Κυριακή μεσημέρι, ο καιρός ιδανικός για βόλτες στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τι πιο όμορφο από το να τριγυρνάς ανάμεσα από νεοκλασικά κτίρια πατώντας σε πλακόστρωτους δρόμους όπου οι εχθροί μου τα αμάξια δεινοπαθούν να διασχίσουν. Η βόλτα αυτή με έφερε μέχρι το Μοναστηράκι όπου η Κυριακή ανήκει στους παλαιοπώλες, την εναπομείνασα νότα απο το άρωμα της παλαιάς Αθήνας. Στάθηκα λίγο εκεί προτού προχωρήσω για το μουσείο Ηρακλειδών και την έκθεση για τον M.C. Escher. Στοίβες με ταινίες παλαιές τράβηξαν την προσοχή μου, δεν αντιστάθηκα και άρχισα να τις περιεργάζομαι. Αγαπημένη μου συνήθεια να πηγαίνω στα Video-club, να κάθομαι με τις ώρες και να ψάχνω για κάποια ταινία-διαμάντι που είχε ξεφύγει της προσοχής μου. Έψαχνα έψαχνα στις στοίβες, η τιμή πώλησης ήταν μικρή, στο ένα ευρώ, και αποφάσισα να πάρω μερικές. Αγόρασα το "Τελευταία έξοδος Ρίτα Χέηγουορθ" για αρχειακούς λόγους, το "Οι περιπέτειες του Πόρκο Ρόσσο"' του χαγιάο Μιγιαζάκι, διότι τον εμπιστεύομαι τυφλά, αγόρασα και
ακόμη μία, δεν την είχα ξανακούσει, μα οι κριτικές ήταν διθυραμβικές, ο τίτλος και το εξώφυλλο της ταινίας, αινιγματικό, με μια δόση μυστηρίου.. Αποφάσισα να την αγοράσω, το πολύ πολύ να χάσω 1 ευρώ και 2 ώρες απο την ζωή μου. Η ταινία λεγόταν "η Επιστροφή".
Απόβραδο πέμπτης, αναρωτιόμουν πως να γεμίσω τον ελεύθερο μου χρόνο, ευχάριστη απορία και πάντοτε ευπρόσδεκτη! Να αρχίσω να διαβάζω το βιβλίο μου? όχι όχι πολύ νωρίς. Να δω τηλεόραση? Φυσικά και όχι, ένα απλό ζαπινγκ μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι παραμένει σχεδόν άχρηστη και κατευθείαν κλείσιμο. Ας δω μια ταινία τότε, μα ποια? Να δω το Σαλο του Παζολίνι? όχι όχι, πολύ βαρύ, θέλω και να φάω παράλληλα, δεν βολεύει. Ας δω κάτι ελαφρύτερο τότε, εκείνη την Ρώσικη ταινία θα δω απο τον παλιατζή, να δεις πως την λένε... α ναι, "Η επιστροφή"
Βράδυ πέμπτης. Η ταινία τέλειωσε και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό, το μυαλό να έχει κολλήσει να προσπαθεί να περιεργαστεί όλα εκείνα που ήθελε να πει η ταινία. Το στόρυ απλό, δυο αδέλφια ζουν με την μητέρα και την γιαγιά τους, ο πατέρας λείπει ανεξήγητα εδώ και χρόνια. Ανεξήγητα επίσης επανεμφανίζεται, ανακτώντας ευθύς αμέσως την πατριαρχική θέση στο τραπέζι της οικογενείας. Αποφασίζουν να φύγουν οι υιοι με τον πατέρα για ένα μικρό ταξίδι, οι γιοι μπερδεμένοι για το αν είναι ο πατέρας τους, δέχονται με σκοπό να τον γνωρίσουν. Γνωρίζουν όμως έναν αλλόκοτο πατέρα, σε ένα περίεργο ταξίδι στην υπέροχη ρωσική φύση, βαθιά εσωτερικό, ένα ταξίδι προς την απότομη ενηλικίωση με απρόσμενα γεγονότα...



Πάντοτε μου κέντριζε το ενδιαφέρον η επανεμφάνιση ενός χαμένου οικογενειακού μέλους, τι επιπτώσεις θα είχε η διατάραξη μια διαταραγμένης οικογενειακής ισορροπίας. Ίσως αυτό οφείλεται ότι ο θείος μου ο Γιάννης, που ποτέ δεν γνώρισα, χάθηκε έτσι ξαφνικά σε ένα μπάρκο, και ποτέ δεν εμφανίστηκε ξανά. Ας επανέλθουμε στην ταινία όμως, όπου ο σκηνοθέτης Andrey Zvyagintsev δημιουργεί ένα κινηματογραφικό ποίημα, κεντάει πλάνα εικαστικού κάλλους, αναπτύσσει τους χαρακτήρες δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα ψυχολογικά φορτισμένο τοπίο.Μου θύμισε τον Ταρκόφσκυ αλλά στο πιο ουσιώδες και λακωνικό, με πλοκή που να μην κουράζει με φωτογραφία που να μην χορταίνεις να θαυμάζεις. Ήμουν τυχερός που το είδα σε DVD με καλή ανάλυση και όχι την ανάλυση των ταινιών που κατεβάζουμε μέσω internet. Ο πατέρας Konstantin Lavronenko και οι δύο υιοί Vladimir Garin ,Ivan Dobronravov δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό.Δυστυχώς ο Vladimir Garin ( ο πρωτότοκος υιος) θα βρεί έπειτα απο καιρό τον θάνατο στην λίμνη της ταινίας.. ειρωνία...

Σας κούρασα με την πολυλογία μου, πάω να περιεργαστώ τις εικόνες και τα αισθήματα που μου άφησε η ταινία. Δείτε την όσοι δεν την έχετε δει, δείτε και τους τίτλους τέλους, το φωτογραφικό υλικό απο αυτό το μοναδικό road trip, πραγματικά πανέμορφες φωτογραφίες!



Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Cause Time is our monster

Ξεφυλλίζοντας την κυριακάτικη εφημερίδα έπεσα πάνω στο μύθο του Ορέστη, που σκοτώνοντας την ίδια την μητέρα του, είχε να αντιμετωπίσει τις Ερινύες, τους προσωπικούς του διαόλους. Πάντοτε με μάγευε η Ελληνική Μυθολογία, πλημμυρισμένη από ευφάνταστα γεγονότα τοποθετημένα στην πλούσια ελληνική φύση. Ταύτισα τον εαυτό μου με τον μυθικό ήρωα και αναζήτησα ποιες θα μπορούσαν να είναι οι δικές μου Ερινύες, εκείνες που με κυνηγούν ανελλιπώς. Μια μου ήρθε στο μυαλό αμέσως, ικανή να επισκιάσει με την δύναμη της όλες τις υπόλοιπες. Και αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη απο τον χρόνο.
Νοιώθω τον χρόνο να με κυνηγά διαρκώς να μην με αφήνει να ξαποστάσω. Το πρωί να βιαστώ να ετοιμαστώ να μην αργήσω στην δουλειά, να διευθετήσω όλες τις εργασιακές εκκρεμότητες, να φύγω έγκαιρα απο την εργασία να προλάβω ανοικτά τα μαγαζιά ή το κολυμβητήριο, να επιστρέψω σπίτι, να βιαστώ να ετοιμαστώ για την αποψινή έξοδο, ή να ετοιμάσω γρήγορα ένα γεύμα και να ξαποστάσω λίγο, να επιλέξω να διαβάσω ένα περιοδικό, να μην δω όμως μια ταινία, εκείνη χρειάζεται χρόνο πολύ και εγώ δεν διαθέτω, να κοιμηθώ όσο χρειάζεται για να μην νοιώθω κουρασμένος αύριο που έχω να σηκωθώ για να πάω στην δουλειά και να διευθετήσω τις εκκρεμότητες προτού κλείσουν τα μαγαζιά, και δεν ψωνίσω για το βραδινό γεύμα που θα συντροφεύσει μια σύντομη ταινία διότι αύριο έχω να σηκωθώ νωρίς για να... συνεχιστεί το αέναο παιχνίδι με τις ερινύες μου.
Σήμερα όμως είναι Κυριακή, ξαποσταίνω λίγο να ανασάνω, παρ'όλα αυτά όμως τον χρόνο πάλι σκέφτομαι. Σκέφτομαι ότι στις ημέρες που δεν εργάζομαι, πρέπει να ξυπνώ νωρίς και να απολαμβάνω τις ελεύθερες μου ώρες κάνοντας πράγματα που δεν προλαβαίνω τις υπόλοιπες ημέρες, και είναι πολλά αυτά. Τις ημέρες εκείνες ακούω κυρίως μουσική Dub, βοηθά το μυαλό μου να καθαρίσει, να ξαποστάσει λιγάκι από τις έννοιες του, να τις παραμερίσει και να απολαύσει τις χαρές τις στιγμής. Πως θα ήταν ο κόσμος δίχως την έννοια του χρόνου? να μην υπήρχε τίποτα σταθερό για να κατανοήσεις την έννοια του.Σίγουρα η κοινωνία θα ήταν πολύ πιο υποανάπτυκτη, η λέξη τεχνοκράτης δεν θα υπήρχε στο λεξιλόγιο μας. Ίσως να ήταν καλύτερα, πιθανόν θα ήταν πολύ χειρότερα. Κατανοώ ότι πρέπει να συμβιβαστώ με την έννοια του χρόνου αλλά η προσωπική μου δίψα για γνώσεις και εμπειρίες δεν με αφήνει, και η σημερινή μας κοινωνία τόσο πολύ αγκιστρωμένη στην μάχη του να προλάβεις να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου, σοβαρές ή μη, σε αναγκάζει να θεωρείς τον χρόνο σαν μια τρομερή ερινύα.

Μακάριοι οι δαμαστές του χρόνου.

Παράρτημα:
  • Οι easy stars all stars έχουν διασκευάσει έξοχα ολόκληρο το dark side of the moon, βαφτίζοντας το με τον τίτλο the dub side of the moon.
  • Οι κύριοι της συγκεκριμένης φωτογραφίας, σίγουρα κάπου θα ξαποσταίνουν (ελπίζω όχι στο κοιμητήριο) μην ξέροντας τι να κάνουν τον άπλετο ελεύθερο τους χρόνο, δεν ξέρουν όμως πόσο πολύ τους ζηλεύω για την πραότητα τους και τον τρόπο ζωής τους.